شب سرد

   ﺷﺐ ﺳﺮﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ 

   ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯾﯽ ﺧﺴﺘﻪ 

   ﺗﯿﺮﮔﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﯽ ﻣﺮﺩﻩ

  ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻩ ﻋﺒﻮﺭ 

    ﺩﻭﺭ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺯﻣﻦ ﺁﺩﻣﻬﺎ

   ﺳﺎﯾﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﮔﺬﺷﺖ 

    ﻏﻤﯽ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﻏﻤﻬﺎ 

    ﻓﮑﺮ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻭﯾﺮﺍﻧﯽ 

    ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺩﻝ ﻣﻦ 

    ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﺳﺎﺯ ﮐﻨﺪ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ  

   ﻧﯿﺴﺖ ﺭﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ  

   ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺻﺒﺮ ﺳﺤﺮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ  

   ﻫﺮ ﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﺁﺭﻡ ﺍﺯ ﺩﻝ 

    ﻭﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﭼﻘﺪﺭ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ  

 

  ﺧﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﮐﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰﻡ؟ 

 ﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ ﮐﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﯾﺰﻡ؟

     ﺻﺨﺮﻩ ﺍﯼ ﮐﻮ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﺁﻭﯾﺰﻡ؟  

   ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻧﻤﻨﺎﮎ ﺍﺳﺖ  

   ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻏﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﺩﻝ 

    ﻏﻢ ﻣﻦ ﻟﯿﮏ ﻏﻤﯽ ﻏﻤﻨﺎﮎ ﺍﺳﺖ

     ﻫﺮ ﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﺁﺭﻡ ﺍﺯ ﺩﻝ 

    ﻭﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﭼﻘﺪﺭ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ 

    ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺻﺒﺮ ﺳﺤﺮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ   

     ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺻﺒﺮ ﺳﺤﺮ نزدیک است.

سهراب سپهری